Amsterdam-San Francisco (gevlogen afstand 6.276 miles, 10.042 km; gereden afstand: 21 miles, 33 km)
Overnachting: Best Western El Rancho Inn; Milbrae (www.bestwestern.com) Prijs kamer: $111 incl. tax
Vandaag is het zover. Onze vakantie begint. De non-stop vlucht met de KLM vertrekt om 11.45 uur. Je wordt geacht drie uur van tevoren aanwezig te zijn. Rekening houdend met de tram en trein betekent dit dat we om half acht de deur uit moeten. Het lijkt ons daarom praktisch om het ontbijt in de trein te eten. Tip 1: Als je ’s morgens vroeg weg moet, is het handig om de avond ervoor alvast broodjes te smeren en deze in het vriesvak te leggen. Tip 2: Als je ’s morgens vroeg weg gaat, moet je niet vergeten om deze broodjes mee te nemen. Op het station komen we er dus achter dat de broodjes nog in de vriezer liggen, maar gelukkig is er een Albert Heijn op het station (Den Haag CS) en deze heeft blijkbaar ervaring met ons soort vergeetachtige reizigers, want ze hebben een heel schap met gesmeerde broodjes.
Als we even voor negenen ons melden bij de KLM balie op Schiphol, zien we dat er al een hele rij staat. Het duurt ruim een half uur voordat we aan de beurt zijn en na het inchecken moeten we ook nog eens een kwartiertje in de rij staan voor de veiligheidscontrole. We zoeken daarna onze gate op, drinken wat koffie, en dan is het wachten tot we kunnen boarden. Dit heeft de KLM niet handig georganiseerd. Eerst moeten we in een rij staan om ons paspoort nog een keer te laten zien en daarna in een andere rij voor een veiligheidscontrole. In de kleine ruimte staan de rijen natuurlijk hopeloos door elkaar. Bij sommige mensen worden de schoenen gecontroleerd maar wij mogen ze aanhouden. Ondanks dat het boarden niet vlot gaat vertrekt het vliegtuig wel keurig op tijd.
Als we even voor negenen ons melden bij de KLM balie op Schiphol, zien we dat er al een hele rij staat. Het duurt ruim een half uur voordat we aan de beurt zijn en na het inchecken moeten we ook nog eens een kwartiertje in de rij staan voor de veiligheidscontrole. We zoeken daarna onze gate op, drinken wat koffie, en dan is het wachten tot we kunnen boarden. Dit heeft de KLM niet handig georganiseerd. Eerst moeten we in een rij staan om ons paspoort nog een keer te laten zien en daarna in een andere rij voor een veiligheidscontrole. In de kleine ruimte staan de rijen natuurlijk hopeloos door elkaar. Bij sommige mensen worden de schoenen gecontroleerd maar wij mogen ze aanhouden. Ondanks dat het boarden niet vlot gaat vertrekt het vliegtuig wel keurig op tijd.
De vlucht duurt lang, liefst elf uur, maar de kinderen houden zich heel goed . Als we om twee uur ’s middags plaatselijke tijd gaan landen in San Francisco zien we uit het raampje dat naast ons een ander vliegtuig tegelijkertijd gaat landen. De piloot roept voor de zekerheid om dat er echt twee landingsbanen naast elkaar zijn. Hadden we ook wel gedacht. Aangezien we helemaal achter in het vliegtuig zaten, zijn we zo ongeveer als laatste uit het vliegtuig. Bij de immigration-dienst staat een lange rij. Vlak voordat je aan de beurt bent, verdeelt de rij zich over vijf balies en hoe we het voor me elkaar krijgen, weet ik niet, maar op een of andere wijze kiezen we net voor die balie waar alle mensen voor ons papieren hebben die niet deugen. Dat duurt eindeloos. Het duurt zelfs zo lang dat Marianne, die op een gegeven moment maar weer achteraan sluit bij de balie naast ons zelfs nog eerder aan de beurt is. Het slaat nergens op maar onze ervaring achteraf in Amerika is dat waar je ook in de rij staat, de linkerrij altijd de snelste is. Als we bij de bagageafdeling komen, zijn de enige koffers en tassen die nog op de lopende band draaien die van ons.
Vervolgens gaan we op zoek naar het busje dat naar alle autoverhuurbedrijven op het vliegveld rijdt. Een medewerker van het vliegveld stuurt ons de verkeerde kant op -en wij nog ‘thank you very much’ zeggen- maar na enig zoeken vinden we het busje.
We hebben de auto bij AVIS gehuurd. Het ophalen gaat vlot, geen lange wachtrijen. In tegenstelling tot de voorgaande keren probeert de baliemedewerkster na het zien van onze voucher ons geen extra verzekeringen of updates te verkopen. Helaas krijgen we ook geen gratis update. In 1988 kregen we een gratis update van één klasse en in 1991 zelfs van twee klassen. De door ons bestelde auto, type E-klasse, blijkt aanwezig te zijn. Het is een witte vierdeurs Buick.
De koffer en de tassen passen in de kofferbak – daar hadden we ons van tevoren nog wel enige zorgen over gemaakt - en nadat we ons nog even door iemand van Avis de bediening van de auto hebben laten uitleggen, rijden we naar ons motel.
De koffer en de tassen passen in de kofferbak – daar hadden we ons van tevoren nog wel enige zorgen over gemaakt - en nadat we ons nog even door iemand van Avis de bediening van de auto hebben laten uitleggen, rijden we naar ons motel.
Alle voorgaande keren dat we in San Francisco geweest zijn, verbleven we in een Best Western aan de Camino Real in Milbrae, een voorstadje van San Francisco. Niet het goedkoopste motel maar wel mooi en vlakbij het vliegveld. We hebben daarom weer voor dit motel gekozen. We denken de weg nog te weten maar op een of andere wijze rijden we toch verkeerd. We zitten op een gegeven moment op de US 101 North in plaats van South. We rijden daardoor meer dan 15 mijl om. Om vijf uur plaatselijk tijd checken we in. Voor ons gevoel is het echter al twee uur ’s nachts. Judith valt dan ook om zes uur al als een blok in slaap. Wij halen nog even een broodje in de Safeway, een grote supermarkt vlakbij het motel, en nemen daarna een duik in het zwembad. Om half tien ’s avonds, plaatselijke tijd, gaan we naar bed .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten