San Francisco, 20 juli

Dag 2 zaterdag 20 juli 2002

San Francisco (gereden afstand: 24 miles, 38 km)
Overnachting: Best Western El Rancho Inn; Milbrae (www.bestwestern.com) Prijs kamer: $111 incl. tax

Vandaag staat San Francisco op het programma. Iedereen is om zes uur al wakker. We hadden bedacht om met het openbaar vervoer de stad in te gaan. (Voor informatie over het openbaar vervoer in San Francisco: zie http://www.transitinfo.org/).  Na het ontbijt rijden we daarom naar het station van Milbrae (slechts drie blokken van het motel af). Terwijl wij op het station staan te kijken welke trein we moeten hebben, komt een vriendelijke Amerikaan die zijn hond aan het uitlaten is naar ons toe en vertelt ons dat er in het weekend helemaal geen treinen rijden vanaf dit station. Als we downtown San Francisco in willen, kunnen we veel beter met de metro gaan. Ze zijn nu bezig om de metro door te trekken naar het vliegveld en naar Milbrae, maar dat is pas in 2003 af. Nu kunnen we het beste rijden naar de BART metrohalte bij Mission Street. Aan de hand van onze plattegrond legt hij ons uit hoe we moeten rijden. Zijn aanwijzingen kloppen precies. De auto kunnen we makkelijk kwijt en met de metro rijden we naar de halte Powell Street.

Van Powell Street willen we met de Cable Car naar Fisherman’s Wharf. Dat willen een paar honderd andere toeristen ook. We kopen kaartjes ($2 per persoon) en gaan in de rij staan. De kinderen vervelen zich niet. Powell Street is het eindstation van de tram (of het beginstation, dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt.) De tram rijdt er niet in een lus maar alle trams bij Powell Street worden met behulp van een draaiplateau omgedraaid. Het duwen is handwerk. De kinderen vinden dat reuze interessant om te zien.

Een fastfoodwinkel deelt gratis kleine bekertjes limonade-ijs uit aan dat deel van de rij dat voor hun winkel staat te wachten en een straatmuzikant laat de rij wachtenden genieten van zijn niet-aanwezige muzikale talent. Na 40 minuten wachten zijn wij aan de beurt. Het schijnt overigens dat je bij Fisherman’s Wharf op drukke dagen wel eens wachttijden van twee uur hebt. We staan op het achterbalkon bij de conducteur die tevens remmer is. Hoewel wij dachten dat de tram toch echt vol was, slagen enkele meer ervaren cable car-reizigers er toch nog in om zich bij de volgende halte (100 meter verderop) naar binnen te wurmen. Zo kunnen wij ook een wachtrij omzeilen. Gelukkig hebben wij er op ons balkonnetje geen last van. De conducteur stuurt iedereen die denkt dat er op het balkon nog wel extra plaats is onverbiddelijk weg.  De kinderen vinden het ritje prachtig. Ook wij vinden het leuk en heel praktisch. San Francisco is gebouwd op heuvels en we moeten er niet aan denken dat we het hele eind van Powell Street naar Fisherman’s Wharf hadden moeten lopen.

Bij Fisherman’s Wharf doen de kinderen tikkertje op het strandje bij het Maritiem Museum. Wij zitten op ons gemak in het gras. De Golden Gate brug ligt grotendeels verstopt in een mistbank. Slechts de torens steken erboven uit. Judith klaagt dat de brug niet goudkleurig is. Klopt, de brug is rood. Hij heet de Golden Gate brug omdat het de brug is over de ingang van de baai. En deze ingang werd door de Spanjaarden in de 18^e eeuw de ‘golden gate’ genoemd, welke naam populair werd tijdens de goldrush van 1849. Tussen de middag gaan we eten in één van de vele restaurantjes in Ghiradelli. Dit is een oude cacaofabriek die helemaal verbouwd is en waarin nu veel kleine leuke winkeltjes en restaurantjes zitten. Wij eten een pannenkoek en de kinderen de eerste van de vele hotdogs die ze in Amerika zullen eten.

’s Middags staat Alcatraz op het programma. De kinderen weten daar al alles van. Dit dankzij Bassie en Adriaan en hun  videobandserie over hun avonturen in Amerika. Een goede voorbereiding op wat ze kunnen verwachten. Alcatraz valt overigens onder de National Park Service (NPS). Wie meer informatie dan die van Bassie en Adriaan over Alcatraz wil hebben, kan deze vinden op de NPS-site http://www.nps.gov/alcatraz/. Alcatraz is een populaire toeristische attractie. We hadden daarom al via internet kaartjes gereserveerd. (http://www.blueandgoldfleet.com/abcsc.htm) Daar kan je ook zien of er op de door jou gewenste dag en tijd nog plaats is. Wij hadden de kaartjes een kleine week van tevoren besproken. Toen waren op onze zaterdag alle boten tot drie uur al uitverkocht.

Voor het gewone loket staat een lange rij, terwijl er alleen nog maar voor de allerlaatste boottocht die dag kaartjes verkrijgbaar zijn. Voor het loket van de internetkaartjes daarentegen staan maar twee mensen te wachten. Nadat we onze tickets ($39,50 voor ons vieren; geen audiotour) afgehaald hebben, lopen we even over Fisherman’s Warf om een stel sandalen voor Marijke te kopen. Fisherman’s Warf is niet echt leuk. Alleen maar druk, druk, druk. Om drie uur vaart onze boot. Hij doet er een kwartiertje over. Vanaf de boot heb je een mooi uitzicht over San Francisco en de baai.

 

De kinderen hebben een verschillende mening over Alcatraz. Marijke, de jongste, vindt het reuze interessant. Een oude gevangenis op een eiland. Dat is speciaal. Judith daarentegen vindt het allemaal maar eng. Hier hebben allemaal moordenaars gezeten. Om vijf uur varen we weer terug. We lopen naar Union Square en nemen daar de Cable Car naar Powell Street.  Deze keer moeten we dertig minuten wachten. Papa en mama waren liever met de bus terug gegaan (scheelt wachten) maar de kinderen vinden de Cable Car veel leuker. Het liefst hingen ze buiten aan de tram maar dat mag van ons niet. Bij Powell Street lopen we nog even langs wat winkels en nemen vervolgens weer de metro terug.

’s Avonds laat gaan we nog even naar de Safeway. We vragen om een club card. Als ze horen dat we toeristen zijn, hoeven we zelfs het formulier niet in te vullen maar krijgen we hem zo mee. Als je in een supermarkt gaat winkelen en ze hebben zo’n systeem, vraag dan altijd even bij de informatiebalie om zo’n kaart. Kan je een hoop geld schelen. In ons geval betalen we bijvoorbeeld slechts $12,50 in plaats van $25 voor een super de luxe Coleman koelbox inclusief afvoerkraantje. Er zitten zelfs nog een koeltas en een soort drinkfles in. ‘Good value for money’ zegt de kassajuffrouw. En zo is het maar net. Overigens, wie in de zomer door het westen van Amerika reist doet er verstandig aan om een koelbox te kopen. Een grote zak met ijsblokjes kan je in alle supermarkten kopen of je haalt ijsblokjes gratis uit de ijsmachine bij je motel.